Ten wpis był dotąd czytany 1204 razy!
Drogi Wiesławie!
Mimo, iż wokół słonecznej wyspy życia wzbiera dniem i nocą bezkresna pieśń oceanu śmierci, Twoja nagła śmierć nas zaskoczyła i ogarnęła żalem. Zabrała Cię w chwili, gdy wygodnie usiadłeś w swoim fotelu, aby – być może – wychwytywać to co niewidzialne, niewyrażalne słowem i utrwalić milczeniem.
Ponad 50 lat służyłeś ludziom jako lekarz, dbając równocześnie o edukację uzyskałeś stopień doktora nauk medycznych. Przez wiele lat byłeś ordynatorem, wykładowcą akademickim, współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Angiologicznego, członkiem Związku Literatów Polskich. Za Twoją pracę uhonorowano Cię m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Semper Fidelis i wyróżnieniem Virtuti Medicinali w „uznaniu zasług dla rozwoju neuropsychologii poprzez poezję”.
Tak, poezja była Twoją wielką pasją. Jesteś autorem 11. książek poetyckich oraz esejów. Odbyłeś dziesiątki spotkań z młodzieżą i seniorami. Twoje wiersze cechuje dyscyplina wyobraźni; to umiejętnie splecione ze sobą słowa, broczące znaczeniami, traktujące o filozofii życia i miłości. Uważałeś, że nie tylko medycyna, ale sztuka i miłość mogą uleczyć nasze ciało i duszę. Na pytanie kogo kochać bardziej; Boga czy człowieka, odpowiadałeś: kochaj Boga w człowieku. Kiedyś napisałeś: mój czas się zatrzyma, kiedy przeszłość, teraźniejszość i przyszłość staną się jednością. Zatrzymał się, 8 kwietnia zapadłeś w wieczny sen…
Żegnam Cię w imieniu Dolnośląskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Zasmuceni łączymy się w bólu z Twoją Żoną Iwoną i całą Twoją Rodziną, do których kieruję wyrazy współczucia i szacunku.
Wiesławie, nie wszystek umarłeś!
Spoczywaj w pokoju!
Kazimierz Burnat