Ten wpis był dotąd czytany 2164 razy!
ten wiersz jest grudką ziemi
którą rozcieram palcami
obejmuję zmysłami badam oglądam
jak bym spotkała samą siebie
trzymam ją w dłoni
a ona pachnie nowym istnieniem
choć oddycha śmiercią w milczeniu
a ona nic nie wyjaśnia
choć skrywa ludzki labirynt
losów marzeń i zwątpienia
a ona choć w bólu rodzi
to śpiewa zielenią
i w tej melodii objawia słowa
– jestem Tobą ziemią ojczystą
i całym Światem
nie pozwól mi leżeć jałowym odłogiem
przecież mogę stać się Twoim ogrodem!
i staje mi się bliższa
niż j a sobie samej
a promień światła zlepia w całość
cząstki myśli trudu i czynu
każde „Ja” grudkę ziemi i stronę wiersza
wpisuję w tajemną księgę życia
2015 r.